Lees gratis over aanraking in de coachrelatie: een gevoelige kwestie .::. Tijdschrift voor Coaching

Lees gratis over aanraking in de coachrelatie: een gevoelige kwestie

vr 25 jul 2025

De stemmen in mijn lijf

Blijf bij en neem een abonnement voor slecht €25 per jaar!

Soms kan het helpen om niet alles op een hoop te gooien, maar een onderscheid te maken. Zo’n onderscheid is bijvoorbeeld dat tussen het parasympathisch en het sympathisch zenuwstelsel. Leest u de bijdrage van Lara Solms en Johan Lataster. In neurologenland is een controverse gaande over de nervus vagus. Het grappige van wetenschappelijke onderscheidingen is dat we ze overnemen in ons dagelijks spraakgebruik en dan personifiëren. Als we ons een beetje opgefokt voelen, zeggen we bijvoorbeeld: hoe kan ik mijn sympathische zenuwstelsel kalmeren, in plaats van, hoe zorg ik dat ik een beetje rustiger word?

Een ander belangrijk onderscheid deed mijn fysiotherapeut mij onlangs aan de hand. Ik kwam ’s morgens mijn bed niet uit. Niet uit onwil, want ik wilde graag met het LIJFnummer van TvC aan de slag, maar uit onmacht. Ik kon vrijwel niet bewegen. Na enkele dagen kon ik het verdragen dat er aan mij algemene dagelijkse levensverrichtingen werden gepleegd, zodat ik mij aangekleed en geschoeid naar de fysiotherapeut kon begeven. Ik leerde van hem het verschil tussen statische en dynamische belasting van spieren. Het statisch belasten van mijn rug was waar ik de hele dag mee bezig was: zitten achter een bureau, zitten aan tafel, liggen in bed, en zelfs zwemmen – bij borstcrawl gebruik je de bewuste rugspieren om te blijven drijven. Ik stel mijzelf nu dus regelmatig de vraag: hoe zal ik mijn rug het komende halfuur eens dynamisch belasten?

Na de rug meldde zich de buik met een constante pijn. In de loop van de week werden alle mogelijke kwalen uitgesloten. “Gewoon iets met de darm. U moet het zo zien, darmen zijn eigenlijk spieren …” begon de huisarts zijn college. “Ik hoor het al, teveel statisch belast. Ik zal wat meer dynamisch eten, met vezels en zo.” “Gebruikt u pijnstilling?” vroeg de arts nog. “Nee, dat mag niet van mijn moeder zaliger,” antwoordde ik. “Je raakt er maar verslaafd aan, en je luistert dan niet meer naar je lichaam. Alle stemmen onderdruk je, terwijl ze je juist zo veel te melden hebben.” “Ik zou het toch maar doen,” besloot de dokter, “tweemaal daags tweemaal vijfhonderd milligram.”

In een heerlijke roes heb ik de redactie van dit nummer voltooid. Er kwam een liedje in mij op: ’t Is stil aan de binnenkant, ’t is stil aan de binnenkant, waarop ik lekker af en toe dansend naar de keuken ging, iets waar Stephan Marchant heel goed in is: dansen door het leven. Leest u het interview met hem. Intussen leerde ik veel over alle stemmen in je lijf die je aan het woord kunt laten via bijvoorbeeld focusing of Voice Dialogue, waarmee je en passant kunt voorkomen dat je last van je rug krijgt en dat soort ongein.

Ik wens jullie veel leesplezier.
Aart Deddens
Hoofdredacteur,
hoofdredacteur@tvc.nl