Column: Wake-up-call

di 27 feb 2024 - Guido van de Wiel

Onlangs overleed mijn tante. Een oom van mij belde de droevige mededeling door. Met het bericht erbij dat hij mijn moeder eigenlijk ook had willen bellen, maar dat hij haar niet te pakken kreeg. Ook mijn pogingen om mijn moeder te bereiken strandden. Pas tegen de middag kreeg ik haar te pakken. Ze was zwemmen. Zoals elke donderdagochtend. Tuurlijk. Vergeten van mijn kant. Maar het gevoel dat mijn alleenstaande moeder niet bereikbaar was, in combinatie met de fragiliteit van het leven boven de tachtig, zat me niet lekker. Wat als er iets met mijn moeder zou gebeuren? Dan zou er zomaar een paar dagen overheen kunnen gaan voordat iemand aan de bel zou trekken.

Al een paar maanden eerder had ik mijn ritueel om mijn telefoon ’s nachts op vliegtuigstand te zetten veranderd. In deze stand liet de telefoon immers geen enkel gesprek door. Dat was geen probleem toen we ook nog altijd een vaste lijn hadden. In geval van calamiteit waren we dan altijd nog via die vaste lijn bereikbaar. Met inmiddels alleen mobiele abonnementen in huis, sneden we ons inmiddels te ver af van de buitenwereld, door ’s nachts alle telefoons op flight modus te zetten.

Daarop liet ik de telefoon ’s nachts aan. Dat heb ik geweten. Wat er volgde was een nacht waarin mijn mobiel als een verwarde wekker op de raarste tijden allerlei appjes, bliebjes, push-berichtjes, berichtbalken, agenda-herinneringen en Facebook-herinneringen lukraak op mij afvuurde. Daarop dook ik wat dieper in de functies van mijn mobiel.

In mijn instellingen bleek een functie “Focus/ Slaap” te staan, waarin de telefoon wel degelijk alle push-berichtjes en gesprekken zou tegenhouden, maar telefoontjes van mijn favoriete contacten zou doorlaten. Ook bij twee keer snel achter elkaar bellen naar onze nummers kwamen mensen erdoor. Dit gaf een hernieuwde balans van bereikbaarheid en nachtrust.

En daar kwam nu dus een nieuw ritueel bij. Want ook mijn moeder had sinds het overlijden van mijn tante eenzelfde unheimische gevoel als ik. Haar leek het eveneens fijn en verstandig als er in ieder geval elke dag even een teken van leven gewisseld zou worden. Er is een tijd geweest dat ze ’s ochtend altijd kort met een andere alleenstaande belde, om elkaar wederzijds te verzekeren van leven en welzijn, maar dat ritueel lag alweer wat jaartjes achter haar.

Ik besprak met mijn moeder dat het ook mij wel een gerust gevoel zou geven om elke dag even kort met een appje in te checken bij elkaar. Zodat we steeds weten dat ons mam de nacht goed was doorgekomen. De eerste ochtend dat we de app als wake-up-call gebruikten, appte mijn moeder de gegevens van de andere bewoner van het appartementencomplex met wie ze de voordeursleutels had uitgewisseld. Zodat ik wist wie er eventueel bij haar even kon controleren hoe het ging. Maar voor alle dagen, wat app je dan? ‘Alles oké hier’, ‘Fijne dag’, ‘Liefs aan iedereen daar’, ‘ik ben er nog’?

Daarop gaven mijn moeder en ik hier een nieuwe draai aan. We schrijven nu append, zin voor zin, een verhaal. Eén zin per dag ’s ochtend van mijn moeder afkomstig, één zin terug van mijn kant. En zo ontstaat er een gezamenlijk fantasieverhaal, waarbij we allebei benieuwd zijn hoe het verhaal verder gaat.

Ja, tegenwoordig word ik wakker en droom ik al fantaserend nog even één zin verder.

Guido van de Wiel (Wheel Productions) is organisatiepsycholoog, (schrijf)coach en ghostwriter. Hij is onder meer verbonden aan Verdraaide organisaties en de Veranderbrigade. In 2020 verscheen bij Kloosterhof zijn boek Van meetbaar naar merkbaar, van duurzaam naar dierbaar. Eerder schreef hij boeken zoals Durf het verschil te maken (i.s.m. Merlijn Ballieux), Organiseren met toekomst en Innoveerkracht. www.wheelproductions.nl