Column Guido van de Wiel: Soul Man

ma 27 okt 2025 - Guido van de Wiel

Na een maand in upstate New York te zijn geweest te midden van tien andere schrijvers en dichters was mijn batterij – fysiek, emotioneel, mentaal en spiritueel – weer helemaal opgeladen. Een verandering van omgeving zorgt voor een verandering vanbinnen. De afstand van huis maakte dat ik beslissingen kon nemen die me na aan het hart lagen. Minder scrollen, meer lezen. Minder op de automatische piloot, meer handbediening. Meer e-reader dan iPhone. Meer verbinding dan wifi. Tobben omzetten in tobbedansen.

En het effect van een eigen opgeladen batterij is dat het je automatisch opvalt wanneer je iemand tegenkomt wiens batterij vrijwel leeg is. Alsof het batterijniveau in rode of groene streepjes boven iemands hoofd zweven, zoals zo prachtig is verbeeld door Agbo Best Chizaram, een Nigeriaanse hedendaagse expressionist.

Op de luchthaven JFK, de terugreis ging beginnen, zag ik hoe bij de incheckbalie voor grotere bagage een man zielloos voor zich uitstaarde. Hij checkte koffers in, maar was zelf uitgecheckt. Elke koffer die hij op de band trok, trok tegelijkertijd het laatste beetje levensenergie uit hem weg. Zijn ogen oogden uitgeblust.
Ik sprak hem aan:
‘Long day, ha?’
Nadat hij het handvat van mijn koffer had overgenomen boog ik me een beetje naar hem toe.
‘Do you like music?’
Zijn ogen kregen direct weer wat glans.
Hij keek me verbaasd aan en zei: ‘Yeah!’
Ik vroeg me af of ik zou vragen van welke muziek hij hield, en aan welke muziek hij nu dacht, maar ik zag dat die vraag overbodig was. Hij was er weer. Hij stond weer aan. Ik zei:
‘Hear the music, man!’
In één beweging zette hij mijn koffer op de band en gaven we elkaar een high five.
Zijn batterij was niet leeg meer.

Eenmaal door de douane had ik tijd over bij de gates. Ik zocht de toiletten op.
Het viel me op dat iedereen woordeloos in-en-uit liep. Anoniem. Onpersoonlijk. Hoe druk het ook was; niemand sprak.
Er was ook een schoonmaker. Met zo’n hoog wagentje waar vegers, dweilen, borstels, voorraad, emmers en doeken allemaal hun plek hebben. Ik keek hem aan en sprak hem vriendelijk toe: ‘A good day to you, sir.’
Hij knikte even.

Zodra ik terugkwam van het toilet, liet hij iedereen zijn gang gaan. Maar voor mij hield hij een kraan vrij. Hij wenkte me met één beweging. Hij zette de kraan voor mij hoogstpersoonlijk aan. In één beweging drukte hij op een andere knop zodat er zeep op mijn hand kwam. Vervolgens legde hij op een droog plekje voorzichtig een paar papieren doekjes voor me neer die ik in een beweging kon gebruiken.

We wisselden zonder woorden een paar blikken uit.
Betekenisvolle blikken.
Een blik die misschien wel zijn hele levensverhaal vertelde.
Hij kwam denk ik uit Indonesië.
Rimpels trokken diepe voren in zijn gelaat.
Hij tobde van buiten, ik dacht een voorzichtig tobbedansje vanbinnen te zien.
Toen ik hem nogmaals een prettige dag wenste, kreeg ik opnieuw een knikje van hem.
Zijn batterij oogde niet meer leeg. Behoorlijk vol, eerlijk gezegd.

En mijn batterij? Die was, na uren op het vliegveld te zijn geweest, nog altijd volledig opgeladen.

Guido van de Wiel (Wheel Productions) is organisatiepsycholoog, (schrijf)coach en ghostwriter. Hij is onder meer verbonden aan de Veranderbrigade. Deze zomer is het boek The Smell of the Place (i.s.m. Merlijn Ballieux) direct op nummer 1 gekomen bij managementboek.nl. Eerder schreef hij boeken zoals Durf het verschil te maken, Van meetbaar naar merkbaar, van duurzaam naar dierbaar en Organiseren met toekomst.
www.wheelproductions.nl