Column Guido van de Wiel: Liever achterdochtig dan goedgelovig

ma 15 dec 2025

Wat hebben de ondernemer Roger Baillon, de kunstenaar Claude Mellan en de skiër Candide Thovex met elkaar te maken? Niet veel op het eerste oog.

Over Baillon wordt geschreven dat zijn kleinkinderen niet wisten dat hij een verzameling klassieke auto’s had, totdat zijn nazaten uit de verkoop ervan een erfenis van 52 miljoen dollar verkregen. Claude Mellan is een kunstenaar die het gezicht van Jezus Christus portretteerde door één spiraalvormige doorlopende lijn vanuit het midden in steeds verder uitdijende cirkels te trekken. En Candide Thovex brak als freestyle skiër diverse records, waaronder die van hoogste sprong op een quarter-pipe en was hij meervoudig gouden medaillewinnaar in de zogenaamde slopestyle. Bovendien maakte hij een dubbele salto achterwaarts in de “Good Old Gap” van La Cluzaz; een nauwe kloof van maar een aantal meter breed, met massieve zijkanten die gevormd worden door een metershoge rotswand enerzijds en een langwerpig gebouw anderzijds.

De overeenkomst tussen deze drie mensen en hun verhalen? Ze zijn zo sterk, die verhalen, dat je als terugkerend commentaar op de filmpjes die hierover rondgaan op social media in alle drie de gevallen leest: ‘Jaja, AI’.

En in alle drie de gevallen geldt: je dénkt misschien AI, maar deze verhalen zijn toevallig wel allemaal echt gebeurd. De ondernemer Roger Baillon hád als succesvolle ondernemer een autoverzameling aangelegd, waaronder de Ferrari van Alain Delon, met als doel om ze ooit op te knappen en er een museum van te maken. Mellan hééft al in 1649 (!) het Jezus-gezicht in spiraalvorm weten weer te geven. En de sprong van Thovex is gefilmd door zijn vaste cameraman Aziz Benkrich.

We leven in een tijd waarin het steeds lastiger wordt om ons door superlatieven te laten verrassen. Op alle zaken die er wel erg toevallig, raar, heftig of spectaculair uitzien, reageren we steeds vaker met schouderophalen: ‘Zal wel weer AI zijn’. Zie je een kickboxer die in 10 seconden 20 tot 30 rake stoten weet uit te delen, zoals GLORY-kickboxer Miguel Trindade dit deed in zijn partij tegen Khalil Kütükcü, dan zetten we dat weg als onmogelijk. We worden cynisch en daarmee halen we potentiële inspiratiebronnen onderuit en blijven steeds meer voetstukken leeg. We tillen mensen niet meer op een sokkel, met als gevolg dat we vooral zelf door blijven sukkelen op een zeer middelmatig niveau. We zijn liever achterdochtig dan goedgelovig. Hebben het liever nuchter bij het onjuiste eind dan dat we in vervoering zijn geraakt en achteraf blijkt dat we in het ootje zijn genomen. Want, oeh, we zouden maar eens ten onrechte geïnspireerd zijn geraakt door een sterk verhaal; door een mens met grote kwaliteiten, vele uren training in combinatie met een sterk ontwikkelde intuïtie en een ideaal waar iemand zich jarenlang aan heeft weten te committeren.

Samen creëren we een krabbenmand, gebaseerd op de aanname van menselijk onvermogen. Maar als we vooral geloven in ons onvermogen, hoe kunnen we dan ooit nog aan onze onvervulde idealen werken? Hoe kunnen we dan ooit een stap naar de magie maken? Ik ben zelf iemand die dromen niet graag voor onmogelijk wil houden.

Niet dankzij AI, maar dankzij ons cynisme verwijzen we alle mogelijke magie naar het rijk der fabelen.

Guido van de Wiel (Wheel Productions) is organisatiepsycholoog, (schrijf)coach en ghostwriter. Hij is onder meer verbonden aan de Veranderbrigade. Deze zomer is het boek The Smell of the Place (i.s.m. Merlijn Ballieux) direct op nummer 1 gekomen bij managementboek.nl. Eerder schreef hij boeken zoals Durf het verschil te maken, Van meetbaar naar merkbaar, van duurzaam naar dierbaar en Organiseren met toekomst.
www.wheelproductions.nl