Column Guido van de Wiel: Hoe bepaal jij je agenda?
di 19 mrt 2024
In de serie The West Wing heeft president Bartlett op een gegeven moment met serieuze gezondheidsproblemen te kampen. Op diens verzoek betreedt de oude Chief of Staff, Mr Leo McGarry, als zijn vervanger het Witte Huis. Ook al heeft McGarry in de periode daarvoor zelf nota bene een hartaanval gehad. Deze oud-gediende krijgt een warm welkom van zijn mensen. Als ‘oude nieuwkomer’ krijgt hij als cadeau van de stafleden zijn eigen defibrillator.
Terwijl McGarry zijn eerste speech begint, valt op hoe het ene na het andere staflid wordt weggeroepen. Pagers, de voorlopers van mobiele telefoons, gaan constant af, de vice-president hangt voor één van de stafleden aan de lijn, iemand wordt weggeroepen over een crisis in Bolivia. Mensen excuseren zich één voor één. Leo McGarry stemt op dat moment overal mee in. Hierdoor oogt Leo McGarry op dat moment misschien als een zwakke leider die de eerste slag verloren lijkt te hebben. Maar je kunt ook zeggen dat hij deze eerste ontmoeting na lange tijd gebruikt om te zien wat hier gebeurt, welke patronen er blijkbaar optreden en welke prioriteiten mensen stellen.
Richting het eind van deze zelfde aflevering brengt de president in hoogsteigen persoon op een wat ongebruikelijk tijdstip in de avond de stafleden naar Leo McGarry. Die zit al klaar in een ruimte met achter hem een whiteboard. Daarop prijkt groot het getal 365. De president zegt dat hij vindt dat iedereen zou moeten luisteren naar wat McGarry te zeggen heeft.
Deze begint met het voorlezen van een aantal dichtregels van Thomas Paine:
The harder the conflict, the more glorious the triumph
What we obtain too cheap, we esteem too lightly
Tis dearness only that gives everything its value.
‘Het was vandaag een drukke dag hier,’ zo gaat McGarry verder. Hij vraagt waar mensen hun tijd aan hebben besteed vandaag. ‘Bolivia,’ zegt een van zijn vrouwelijke stafleden. ‘Nee,’ antwoordt McGarry, ‘je hebt je tijd besteed aan een situatie in Bolivia: aan een crisis.’ Hij zucht eens diep en zegt dan: ‘Ik begrijp hoe die krachten aan je trekken. Noord-Korea hoeft maar iets te doen en het heeft onze volle aandacht. Net als zeurderige kabinetsleden, overstromingen en nieuwe werkeloosheidscijfers. Voordat je het weet vullen we er de hele dag mee. Het probleem is: de dagen raken op.’ Hij loopt naar het whiteboard en verandert in één beweging het getal 365 in het getal 364. En zet er het woord “dagen” achter. ‘Dat is hoeveel tijd we nog hebben. We hebben het vermogen om meer teweeg te brengen in één dag hier in het Witte Huis dan we in de rest van ons hele leven zullen hebben, als we eenmaal vertrokken zijn. Wat wil je met de dagen doen?’ De mensen kijken elkaar aan en blijven even stil. CJ, de vrouwelijke Chief of Staff neemt het woord en begint: ‘We zouden eindelijk eens de gezondheidszorg goed op de kaart moeten zetten, of het nu de aandacht vestigt op de gezondheid van de president of niet.’ McGarry schrijft het op het whiteboard. ‘Een nieuwe aanpak van Latijns-Amerika,’ klinkt als volgende suggestie op. ‘Onze commitment aan goede verslavingszorg.’ ‘Wat nog meer?’ vraagt McGarry zijn mensen met de stift in de aanslag. De reacties versnellen.
Laat jij je leiden door de omstandigheden,
of zorg je dat je inzet op de grotere thema’s die jijzelf van belang vindt?
‘De vicepresident en ik denken dat het tijd is om te praten over racisme in dit land.’ ‘Hij heeft gelijk.’ ‘Ik heb wat ideeën hoe we mogelijkheden zouden kunnen creëren voor armere arbeiders.’ ‘Wij allebei,’ valt een collega hem bij. ‘Het bespreekbaar maken van de omvorming van EITC.’ ‘Belabberde belasting,’ zo voorziet een ander de afkorting snel van een figuurlijk onderschrift. ‘Educatie.’ ‘Training.’ ‘Segregatie.’ ‘Ontwikkeling van achterstandswijken.’ ‘Wapenbezit.’ ‘Betaalbare woningen.’
En binnen korte tijd wordt zo het dagelijks blussen van brandjes omgezet in een aangewakkerd verlangen: een verlangen om belangrijke thema’s te agenderen en zo van grotere betekenis te zijn voor het land.
Wat er in deze aflevering van The West Wing gebeurt, gebeurt ook in organisaties. We zijn altijd maar druk met urgente zaken en vergeten wat ook alweer belangrijk is. Want wat er ook voor nodig is geweest om op dit punt te arriveren: er is vaak wat anders nodig om op dit punt verder te gaan.
Laat jij je leiden door de omstandigheden, of zorg je dat je inzet op de grotere thema’s die jijzelf van belang vindt?
Guido van de Wiel (Wheel Productions) is organisatiepsycholoog, (schrijf)coach en ghostwriter. Hij is onder meer verbonden aan Verdraaide organisaties en de Veranderbrigade. In 2020 verscheen bij Kloosterhof zijn boek Van meetbaar naar merkbaar, van duurzaam naar dierbaar. Eerder schreef hij boeken zoals Durf het verschil te maken (i.s.m. Merlijn Ballieux), Organiseren met toekomst en Innoveerkracht. www.wheelproductions.nl
Bron: The West wing, S06E12.